Ban This Book*

 

It all started the day my favorite book went missing from the library. 

I didn’t know it was missing. Not yet. In my mind, it was still there all alone on the shelf like a kid in the cafeteria waiting for her one only friends to come and find her. Witing for me to find her. All I wanted to do was run to the library and check out my favorite book before homeroom, but Rabecca, my one and only real-life friend, was still talking about trademarking our names. 

“Have you ever thought about registering  AmyAnneOllinger.com?” Rebecca asked me.

“No, Rebecca, I have never thought about registering AmyAnneOllinger.com. I am nine years old. Why in the world would I bother to register a Web site with me nama on it when my parents won’t even let me use Facebook yet?

That’s what I thought about saying. What I said instead was, “No.”

“You should,” Rebecca told me. “You’ve got a unique name, but even so, somebody could register it, and then what would you do? Rebecca.com is already gone! I’m ten years old, and already my future intellectual property is being snapped up! Jay Z and Beyonce trademark their baby's nameless than a month after she was born. you’d think my parents would have known enough to do same.” 

Rebecca’s parents were both lawyers and she wanted to be one too when she grew up. I couldn’t imagine a more boring job.

Instead I said, “Yeah.”

I was still itching to get to the library and check out my favorite book. I opened my locker to stuff my backpack inside and gave my mailbox a quick look. Nobody knows how it got started, but everybody at Shelbourne Elementary has these cardboard boxes taped tom the inside door of their locker, just below the little vents they input on there in case you get stuffed in your locker by a bully. If you want to leave a note for somebody you just slip the piece of paper in  the slot and it falls right into the belittle cardboard box. It's such a tradition that Mr. Crutchfield, the custodian, just leaves the boxes in the lockers

Dışarıdakiler*

 

Sinemanın karanlığında gün ışığına çıktığımda kafamda sadece iki şey vardı: Paul Newman ve eve dönüş yolu. Keşke Paul Newman gibi bir tipim olsaydı diye düşünüyordum. -adam ser tabii, benim gibi değil-ama ben de fena görünmüyorum sanırım. Saçım kızıla yakın, açık kahverengi, gözlerimse yeşilimsi ger. Çoğu yeşil gözlü tipten nefret ettiğim için gözlerimin yeşil değil de gri olmasını isterdim ama yapacak bir şey yok, öyşle idare etmek zorundayım. Saçlarım diğer oğlanlarınkinden uzun; daha doğrusu ensem traşlı da önler ve yanlar uzun. Ama sonuçta ben de Yağılardanım. ve bizim mahallede saçık uzun olmuş, değilmiş dert etmezsin. Hem uzun saç bana daha çok yakışıyor.

Dönüş yolu az değildi, yanımda kimse yoktu ama genelde yalnız olurum zaten sebebi de şu, tek başıma film seyretmeyi seviyorum. Başka türlü filmin içine girip biriyle gittiğimde, biri omzumun üzerinden kitabımı okuyormuş gibi rahatsız oluyorum. Kitap demişken, o konuda da farklıyım. En büyüğün bir küçüğü, , on altı buçuktan on yedi yaşına varmak üzere olan ağabeyim Soda’nın bir kitabın kapağını açmışlığı yoktur. En büyük ağabeyim, bizim Darry dediğimiz Darrel’ınsa çok çalıştığı için kitap okumalara, resim çizmelere vakti kalmıyor. Onların dışında, bizim çetedekilerin de filme, kitaba merakı yok. Öyle ki, bir ara dünya üzerinde benden başka kitap okuyan yok sanıyordum. Anlaşılmamak ne zor. 

Neyse ki Soda beni anlamaya çalışıyor, hiç değilse Darry’den daha çok. Soda herkesten farklı zaten; her şeyi anlıyor o. Darry gibi sürekli bağırıp çağırmıyor, bana on dört değil de altı yaşındaymışım gibi davranmıyor mesela. Soda’yı herkesten çok seviyorum, annemle babamdan bile çok. Hep tasasız ve gamsızdır. Darry ise daima sert ve aksidir, gülümsediğini nadiren görürsünüz. Ama Darry yirmi yıllık hayatında çok şey barşadı, fazla hızlı büyümek zorunda kaldı. Sodakop ise hiç büyümeyecek bence. Hangisi daha iyi sorarsanız, ben de bilmiyorum. Bir gün öğrenirim herhalde.

… ..

… ..