Bir Vaizenin Günlüğü*

 

Hepimiz biliriz ki sadece önemli insanların hayat hikâyeleri yazılır. Çoğu zaman da vefatlarından sonra. Bu nedenle biyografi için, “Bir yazarın mezar taşı gibidir.” denir. 

Ben  ise bir vaizim sadece. Küçük insanların yaşadıkların(ve yaşayamadıkları); biyografilerin değil, romanların, hikâyelerin konusu olabilir ancak. Üstelik bizim kültürümüzde insanın yaşadıklarını önemsemesi, kendinden ve yaptıklarından bahsetmesi hoş karşılanmaz. Hatta başkaları, sizin yaptığınız güzel işleri yanınızda anlatsa, bu övgüleri alçak gönüllülükle reddetmeniz ve kendinizi inkâr etmeniz beklenir.

Biz de böyle yetiştirildik. Dolayısıyla bu yazılanlar kendimizi değil, bize yüce gönüllülükle, kelimenin tam anlamıyla karşılıksız hizmet edenleri, şöyle veya böyle bizi yetiştirenleri, yetişmemizde bilinçli veya bilinçsiz katkısı olanları, şükranı nimet kabilenden anlamak ve vaizliğin bir meslek olarak neredeyse yarım yüzyıldır (öncesinde yüzyıllardır) bu memlekette icra edildiğini bilmeyenlere,  “Biz buradayız” diyebilmek içindir.

Küçük insanların küçük çevrelerinde, sınırlı imkânlarla, toplumun çoğunluğunun psikolojik bir savaş yürüterek sürekli üzerlerine boca ettiği önemsizleştirme telkinlerine karşın, sadece yaptığı işin büyüklüğüne inanarak nasıl var olmayı sürdürdüğünün belgesidir bu yazılanlar.

İnsan kendisini ve geçmişlini anlatırken elbette bazı şeyleri anlatmayı, bazılarını da anlatmamayı seçer.

Ben de hem yapılan hem de benim yaptığım hoş olmayan davranışların anılarını, iki sebepten ötürü anlatmamayı seçtim. Öncelikle kötülüğün anlatılmak suretiyle yayılması normalleştirilmesine neden

olduğundan(ki bu durum bizim inancımıza göre kötülüğün işlenmesinden daha kötüdür), ikinci olarak bizi de oluşturan binlerce unsurdan hangilerini öne çıkarırsak öyle tanındığımızı ve nasıl tanınırsak ona uygun bir hayat sürmeye çalıştığımızı vurgulamak amacıyla.

Yoksa hiçbirimiz melek değiliz. Hepimizin nice zaafları, kaprisleri, günahları, eksikleri, derinlerde saklanıp insan içine çıkarılamayacak anıları var.

Bunun böyle olduğunu  bu kadarcık söylemek lazım ki herkesin kendini her yerde olduğundan daha iyi göstermeye çalıştığı bir dünyada, kendine tarafsızca bakmayıp başarıp kişiliğinin  iyi kötü yanlarını açıklıkla görenler, insanlık vitrininde allanıp pullanmışları görüp te kendilerini dünyanın en kötü insanı sanarak iyi biri olmaktan ümitlerini hepten kesmesinler.

… ..

… ..

… .. Yine de yazdıklarımın gerçekten söylemek istediklerimin tam tamına aynısı olduğundan emin değilim. Çünkü:

Toplumsal yaşa, başkalarının bizimle ilgili algıları ile bizim kendi gerçekliğimiz arasındaki uyuşmazlıklarla örülü. Temkinli olmaya çalıştığımız zaman, aptallıkla suçlanıyoruz. Utangaçlığımız, kendini beğenmişşlik; başkalarını memnun etme isteğimiz, daklkavukluk olarak algılanıyor. Bu yanlış anlamalara son vermek istiyoruz ama birden boğazımız kuruyor; ağzımızdan çıkan sözlerden hiçbiri, aslı söylemek istediklerimiz olmuyor.

Alain de Buton.

İlk Yıllar

Kur’an Kursu Yıllarım

*Bir Vaizenin Günlüğü  & Fatma Bayram

Kaknüs Yayınları

1.basım 2010 İstanbul