Harry Potter ve Ölüm Yadigârları *

-... ..

-“Umarım,” dedi Harry, “çünkü ben on yedi yaşımda olduğumda hepsi – Ölüm Yiyen’ler Ruh Emiciler , hatta belki Inferius’lar, yani Karanlık büyücü tarafından beslenen ölüler – sizi bulabilecekler, o zaman da  size saldıracakları kesin. Ve geçen sefer büyücülerden  kaçmaya çalışmanızı hatırlasanız, herhalde yardıma ihtiyacınız olduğunu kabul edersiniz.”

-Kısa bir sessizlik oldu, Hagrid’in ahşap bir kapıyı parçalayışının  anısı aradan geçen yıllardan sonra odada yankılanıyordu sanki. Petunia Teyza, Vernon Enişte’ye bakıyordu, Dudley ise gözlerini Harry’e

dikmişti. Sonunda Vernon Enişte birdendbire konuşmaya başladı, “Peki ya işim? Peki ya Dudley’in okulu? Herhalde bu tür şeylerin bir grup serseri büyücü için önemi yok – “

-Anlamıyor musun?” diye bağırdı Harry. “Size de annemle bana yaptıkları gibi işkence edecekler, sizi de öldürecekler!”

-“Baba,” dedi Dudley yüksek sesle, “Baba, ben bu Yoldaşlık insanlarıyla gidiyorum.”

-Dudley,” dedi Harry, “hayatında ilk kez mantıklı konuşuyorsun.

-Savaşı kazandığını biliyordu. Dudley Yoldaşlık’ın yardımını kabul edecek kadar korktuysa, annesiyle babası da ona eşlik edecekti: Didoşçuk’larından ayrılmaları gibi bir durum söz konusu bile olamazdı. Harry şömine rafındaki portatif saate baktı.

-“Aşağı yukarı beş dakika içinde burada olurlar,” dedi ve Dursley’lerin hiçbiri cevap vermeyince, odadan çıktı.
Teyzesinden, eniştesinden ve kuzeninden – muhtemelen sonsuza dek – ayrılma fikri, düşününce ona epey neşe veren bir fikirdi ama yine de ortada belli bir tuhaflık hissi olduğu da kesindi. On altı yıllık kesin bir antipatinin ardından birbirinize ne diyebilirdiniz ki?

-Harry yatak odasına döndüğünde sırt çantasını elinde amaçsızca evirip çevirdi, sonra da  Hedwig’in kafesinin tellerinden içeri iki baykuş fındığı attı. Fındıklar tok bir sesle kafesin dibine düştü, Hedwig onları görmezden geldi.

-“Yakında gidiyoruz, çok yakında,” dedi Harry ona.  zaman yeniden uçabileceksin.”

-... ..

*Harry Potter ve Ölüm Yadigârları & J. K. Rowling