Mürebbiye *

 

İki çocuk şimdi odalarında yalnızlar. Işıklar sönük. Odaya karanlık çökmüş, sadece yataklarının bulunduğu yerde hafif, beyaz bir yansıma görülüyor. Solukları son derece hafif, insanın uyuduklarına inanacağı geliyor.

Ne var ki çocuklardan biri, “Baksana!” diye sesleniyor. Alçak sesle, neredeyse korkarak karanlığın içine seslenen kızlardan küçüğü, on iki yaşında olanı.

Ondan sadece bir yaş büyük olan ablası diğer yataktan, “Ne oldu?” diyerek karşılık veriyor.

“İyi, daha uyumamışsın. Ben… ben sana bir şey anlatmak istiyordum….”

Karşı taraftan bir yanıt gelmiyor. Sadece yatakta bir hışırtı hissediliyor. Abla yatakta doğrulmuş, diğer tarafa bakarak bekliyor; Karanlıkta gözlerinin pırıltısını görmek mümkün.

“Ne söyleyecektim… biliyor musun?.. Ama önce sen bana söyle, son günlerde mürebbiyemizde bir değişiklik fark etmedin mi?”

Öteki duraksayıp düşünüyor. “Evet,” diyor sonra, “ama ne olduğunu bilemiyorum. Eskisi kadar sert değil. Geçenlerde iki gün ödev yapmadım ve hiçbir şey demedi. Sonra, nasıl söylesem, farklı işte. Sanırım artık bizimle pek ilgilenmiyor, hep bir kenara çekiliyor ve eskisi gibi bizimle oynamıyor.

“Bence çok üzgün ve bunu belli etmek istemiyor. Hem artık hiç piyano da çalmıyor.”

Tekrar suskunlaşıyorlar.

Bir süre sonra abla, “Sen bir şey anlatmak istiyordun,” diye hatırlatıyor.

“Evet, ama bunu hiç kimseye söylemeyeceksin, gerçekten hiç kimseye, ne annem, ne de en yakın arkadaşına.”

“Tamam, tamam!” Ablası sabırsızlanmaya başlıyor. “Ne söyleyeceksin peki?”

“Dinle bak… geçen akşam yatmaya çıktığımızda Fraulein’a* (Almancada evlenmemiş kadınlar için kullanılan hitap, mürebbiye anlamında kullanılır.-ç.n.) iyi geceler dememiş olduğumu hatırladım birden. Artık ayakkabılarımı çıkartmıştım, ama onu şaşırtmak için odasına girerken hiç ses çıkarmadım. Kapıyı dikkatlice açtım. Önce içeride olmadığını sandım. Işık yanıyordu, ama onu göremedim. O sırada birinin ağladığını duyunca çok korktum, sonra Fraulein’ın üzerinde giysileriyle yatakta uzanmakta olduğunu gördüm, başını yastığa gömmüştü. Hıçkırıkları  beni korkutmuştu, ama neyse ki o benim varlığımı fark etmedi. O zaman kapıyı yine usulca kapattım. Öyle titriyordum ki biraz durup bekledim. O sırada kapının ardından yine hıçkırıklarını duydum ve hemen koşarak odamıza döndüm.

... ..

Yaz Novellası

… ..

… .. Geçkin bir anneyi çiçek açmakta olan kızıyla birlikte gördüğünüzde, bayağıca olmakla birlikte bir o kadar da kaçınılmaz olarak aklınıza düşen, kızın yanaklarında şimdiden kırışıklıkların, gülüşlerinde yorgunluğun, umutlarında hayal kırıklıklarının hazır beklediği düşüncesi miydi acaba? Yoksa kızın tüm varlığında kendini ele veren, o henüz yeşermemiş halindeki dizginsiz ve hedefsiz özlem miydi; ya dav kızlarının o belli şeye henüz sahip olamadıkları için bakışlarını hayranlıkla evrene yönelttikleri, yaşamlarındaki o yegâne harikulade an mıydı? Kızı izlemek, hülyalı ve nemli bakışlarını, karşısına çıkan her kediyi ve köpeği okşayışındaki abartılı ölçüsüzlüğü, hiçbirinin sonunu getiremediği pek çok şeye girişirkenki huzursuzluğunu görmek beni son derece duygulandırıyordu. … .. İşte bu kız özlemle öylesine dolu ki; taşkınlığı gözlerini parlatıyor, parmak uçlarına masanın üstünde trampet çaldırıyor, kendine has bir hantallığı olmakla birlikte yürüyüşüne yine de uçarılıkla ürkeklik arası canlı bir salınım katıyordu. Birileriyle konuşmaya, bu doluluğunu biraz azaltmaya susadığı görülüyordu, ama konuşacak kimse yoktu, çevresinde yalnızlıktan ve … ..  Kıza karşı derin bir merhamet duydum. Yine de ona yaklaşamadım, öncelkikle yailı bir adamın genç bir kız için böyle bir zamanda  ne ifade edebileceğini düşünüyordum, sonra da … .. Ben de tuhaf bir şey denedim.  … .. … ..  Ben de onun için gizemli bir âşık yaratmaya karar verdim.

Ve aynı akşam oturup alçakgönüllü ve saygılı “bir sevecenlikle yüklü, ama aynı zamanda tuhaf imalarla dolu uzun, imzasız bir mektup yazdım. Hiçbir şey talep etmeyen, hiçbir şey vaat etmeyen, hem coşkulu hem de temkinli, kısaca bir şiir kitabından çıkma gibi romantik bir mektuptu. … ..   … ..

        Geç Ödenen Borç

… ..

… .. İnsana mutluluk kadar sağlık katan bir şey yoktur. ve en büyük mutluluk da bir başka insanı mutlu etmektir. … ..

            Kadın ve Yeryüzü

… .. 

*Mürebbiye &  Stefan Zweig

Özgün ad: Die Gouvernate

Almanca Aslından Çeviren: İlknur İgan

1.Baskı: Ocak 2016, İstanbul

Türkiye İş Bankası Kültür yayınları

*Novella Nedir? - Türk Dili ve Edebiyatı (turkedebiyati.org)

*Novella, Avrupa’da öykü ve romanın gelişimini etkileyen, gerçekçi ve yergili bir anlatımla yazılmış sağlam yapılı kısa anlatı.

Novella terimi bazen, öyküden uzun ama romandan kısa bir anlatı türü olan “kısa roman” ya da

novelette’yi belirtmek için de kullanılır.

*Ophelia - Wikipedia

*Ophelia (/əˈfiːliə/) is a character in William Shakespeare's drama Hamlet (1599–1601). She is a young noblewoman of Denmark, the daughter of Polonius, sister of Laertes and potential wife of Prince Hamlet, who, due to Hamlet's actions, ends up in a state of madness that ultimately leads to her drowning.