Mücellâ & Nazan Bekiroğlu

 

Mücellâ … .. bizleri 1920-1970’li yılların Türkiye’sinde nostaljik bir hikâye ile buluşturuyor. 

Mücellâ, genç Cumhuriyet’le yaşıt bir kızın, unutulmuş kumaşların, kokuların, alışkanlıkların, iğne oyalarının, kimi yarım kalmış kim tamamlanmış aşkların, hayatı seyretmekle yaşamak arasında gelip giden kadınların romanı.

Zamanın daha ağır aktığı, hayatın ritminin daha çok mahalle aralarında karar bulduğu vakitler. Gaz lâmbasının ışığında içilen nohut kahvesinin ağızda buruk bir tat bıraktığı dönemler.

Arka planda Türkiye, pek çok çalkantının içinden geçerken bile kendini bildi bileli çeyiz işleyen bir genç kız Mücellâ. Adım adım hayattan çekilirken bunu neredeyse fark etmeyen … Neyi beklediğini bilmeden bekleyen… Derken günün birinde, kıyısında kaldığı hayata son bir çabayla dönmek isteyen…

Sümbül kokulu yastık kılıfları, kanaviçe işli peçeteler, uçları fistolanmış havlular, çeyiz sandıkları arasında…

Hanımeli, yasemin ve leylâk kokulu yaz ikindileri gibi uzun kış gecelerinde de, ya çardağın altında ya hep o soldaki pencerenin içinde…

Mücellâ’nın dupduru ve çarpıcı hikâyesi. ... ..

... ..

… .. Fakat gündelik hayatın önemsiz ayrıntılarında kimseyle didişmeyen, bu arada görümcesinin

her dediğine de “He” diyen bu kadın duru bir sezgiyle hayati meseleleri fark eder, işte o zaman kendi

bildiğini okumaktan vazgeçmez. Ve bir özelliği vardır ki onu Neyyire Hanım için önemli kılmıştır.

Mümine hemşirenin nasılsa bu yeni harflerle okuma yazması vardır.

Nasıl? Millet Mektepleri açıldığında en evvel Mümine hemşire koşmuştu mahallenin okuluna.

Akşam ezanından sonra, okuma yazması hiç olmayanlara eğitim veren A sınıfında, Gazi Paşa’nın çerçeveli bir fotoğraftan sınıfı seyreden bakışları altında dört aylık kursu tamamlamıştı.

Şahadetnamesi hâlâ, yeşil kadife kabı içinde yatağının başucunda asılı Kur’an’ın arka kapağı ile

son sayfası arasındaydı, Halil’in büyük ihtimalle başkasına yazdırılmış ve okunmaktan solmuş tek

mektubuyla iç içe. … ..

… ..

Mümine hemşireye hiç benzemiyordu bu asi gelin. 

Daha nişanlıyken, Neyyire Hanım’a bir kez elini kaptıranın ondan kolunu kurtaramayacağından adı

gibi emin olan Keriman, bu eve telli duvaklı geldiği günün sabahından itibaren boyun eğmeyeceğini

göstermişti kayınvalidesine. Keriman’a göre Neyyire hanım, bir köşede otursa bile her şeyi dikkatle

izleyen, her şeye karışan, gençlerin her hevesini kursağında bırakan huysuz ihtiyarlardan biriydi.

Çalıdikeni. Çere yok. Onun varlığı bile zahmetti.

Gerçekte Neyyire Hanım ve Keriman’dan biri dönerken diğeri yürüyordu aynı yolu. Aynı yolun yolcularıydı ikisi de ve doğruymuş gelinin kaynana toprağından yaratıldığı. Bu kez çetin cevize çatmıştı Neyyire Hanım. Neticede gelin kaynana, iki inatçıkeçi gibi Fahir

köprüsünde durduklarında ne biri alttan almış, ne diğeri sözünü esirgemiş, yıkılıp giden Fahir olmuştu

sadece.

… ..

*Mücellâ & Nazan Bekiroğlu

Timaş Yayınları

1.Baskı:2015, İstanbul