… .. İnsan bazen unutmada, sadece arkada bırakmayı deneyerek de affedebilir. Kendi yoluna odaklanıp, önüne bakmaya niyet ederek…
Ona de ki “Sen, seni sürekli düşünmeme değmezsin..” Sonra da gönder gitsin. Sürekli ağırlaşan bu yükü daha fazla taşıma, olmaz mı? Onu arkanda bırak. Yoluna devam et. Aklını, kalbini, hayatını işgal etmesine ve sana daha fazla zarar vermesine izin verme….
Eğer anlaşılıyorsan, uzaktaki çok yakındır. Eğer anlaşılamıyorsan, yanı başındaki çok ama çok uzaktadır. .. Yakınlık ne mesafedir, ne akrabalıkta ne arkadaşlıkta, ne de eş olmakta. Yakınlık sadece anlaşılmaktadır, anlaşılmakta…
Karşımızdaki Biz Söylemeden Anlayamayabilir
Ne yazık ki insan, en büyük kötülüğü her zaman kendine yapıyor. Gerçek duygularımızı söylemediğimizde ya da söyleyemediğimizde kendi gerçekliğimizi mutlak gerçeklik sanıyoruz. Kendimize algılarımızdan oluşan bir dünya kuruyor, orada kendimize acımaya başlıyoruz. Bu da yetmiyor dünyayı ve içindeki herkesi karşımızda zannediyoruz.
“ İnsanız… Başka türlüsünü yapamadığımızda, en azından karşımızdakilerin de insan olduğunu vr hissettiklerimizi biz söylemeden anlayamayabileceklerini hatırlamalıyız…
Düşündüğümüzü söylemek isteğiniz ile sandığınız şeyler farklı olabileceği gibi söylediğiniz şeyi karşınızdakinin duyduğu da çok farklı olabilir. Hatta bazen anlamak istediği, anladığını sandığı ve